Oraciones catolicas para ninos

(Post de Taringa) ¿Ilustradores en Colombia, mentirosos y fraudulentos?

2024.06.03 09:36 Upper-Bag-8739 (Post de Taringa) ¿Ilustradores en Colombia, mentirosos y fraudulentos?

(Post de Taringa) ¿Ilustradores en Colombia, mentirosos y fraudulentos?
Publico aquí esta entrada de un blog que creé hace algún tiempo, antes de la cerrada definitiva de Taringa!:
https://www.deviantart.com/zromat-kieloo Ese es el perfil actual del tipo en DeviantArt, la mayoría de lo que verán son ILUSTRACIONES, es decir, un contenido que en sí mismo tiene poco o nada de original.
Creo aquí esta nueva entrada en el blog, puesto que Taringa.net por alguna extraña razón, no deja publicar ningún tipo de post a usuarios con cierto nivel de antigüedad y puntos.
Originalmente era un post que quería publicar en esta página, pero por lo anteriormente mencionado me fue imposible, considero esto una prueba infalible de que Taringa lleva más de una década fomentando la censura y la corrección política, estando muy lejos de ser la exitosa red social que afirma ser. Aunque esto no es algo reciente, a continuación verán el caso de un farsante que les vio la cara de tontos a todos aquellos que lo colmaron de puntos en su perfil de Taringa en su día, creado al más puro estilo de Twitter, todo esto ocurrido ya en el lejano año 2013 (año increíble para el mundo, año horrendo para Taringa, luego de la implementación de la nefasta V6 ante la cual muchos usuarios agacharon la cabeza.)
¡NO A LA CENSURA!
Hace poco se hizo la viral la siguiente noticia en la que una ilustradora colombiana, de nombre Geraldine Fernández, afirmó haber participado en una película de Studio Ghibli, afirmando haber elaborado 250.000 fotogramas para la misma.
https://elpais.com/america-colombia/2024-01-17/me-arrepiento-de-todo-la-ilustradora-colombiana-que-exagero-su-participacion-en-el-nino-y-la-garza.html
https://www.infobae.com/colombia/2024/01/16/las-otras-mentiras-de-la-ilustradora-geraldine-fernandez-quien-aseguro-participar-en-pelicula-de-studio-ghibli/
...
No solo en estudios de animación internacionalmente reconocidos se reportan casos así... También hubo casos de ilustradores fraudulentos aquí en Taringa. A continuación expongo un breve pero certero ejemplo: El caso de Bombaderoesfero, un ilustrador registrado en la página desde el año 2013, quien fardaba en sus posts de defender la Inteligencia Colectiva, pero a decir verdad y desde que hizo acto de presencia en Taringa.net, muchos de sus posts estaban llenos de información irrelevante, subjetiva y tendenciosa. Por si fuera poco, era muy amigo de trolls que buscaban transformar Taringa en una réplica de Twitter publicando contenido polémico y opiniones sesgadas. En su perfil ofrecía regalar puntos a cambio de que se le siguiera a él (algo curioso ya que en T! lo verdaderamente importante para ser un usuario de provecho era obtener cierto número de puntos para llegar a ser New Full User gracias a la calidad, la gracia o la originalidad de sus posts... Si era un taringuero auténtico, ¿por qué quería SEGUIDORES en vez de puntos?)
https://preview.redd.it/n9ptutrt8b4d1.png?width=822&format=png&auto=webp&s=42f6935f80ea373e9a33969f0f2b82a6d71a608e
(Si no pueden ver bien la imagen, hagan click en "Abrir imagen en pestaña nueva) Y encima el muy boludo crea su perfil con su nombre real y completo que me veo obligado a censurar (y probablemente creado con su cuenta de Facebook real, ya saben, tal y como haría un usuario de huesos amarillos para el cual Taringa era mucho más que una red social vinculada con otras de la misma naturaleza...)
https://www.taringa.net/Bombarderoesfero (el link de su perfil, que por fortuna ya no existe puesto que desapareció junto con la propia Taringa, no hay bien que por mal no venga)
https://www.taringa.net/+hazlo_tu_mismo/como-eliminar-una-pagina-en-facebook_vbcj6 (a continuación pongo una imagen de su post más inútil en Taringa, hecho al estilo de un videotutorial de YouTube cutre y mostrando un "innovador" arreglo a algo que se podía solucionar haciendo una simple búsqueda en Google):
https://preview.redd.it/mzvc8r5fab4d1.png?width=1680&format=png&auto=webp&s=6a5b6bb11210c336173804e408aa1a0111be48c5
https://preview.redd.it/k08rxld6bb4d1.png?width=1223&format=png&auto=webp&s=e87834d28cb31d17f6e185a77c46340ca646fdf7
Menos mal que en aquel entonces no existía una página de soporte oficial de Facebook que explicaba cómo hacer exactamente lo mismo, ¿verdad? Oh wait...
Y como guinda del pastel, su propio avatar, el cual hacía pasar como un personaje original y propio para ambientar sus propios posts, era un "remake" de Carl Fredricksen en su niñez, el entrañable anciano de la película de Pixar "Up" estrenada en el año 2009. He aquí la comparación para que vean que lo que les digo es verdad:
https://preview.redd.it/79veah2z8b4d1.png?width=221&format=png&auto=webp&s=d6f6c40470104a5c77b8fed7beef0e116e1427ff
https://preview.redd.it/vr4spvp09b4d1.png?width=337&format=png&auto=webp&s=c27068d7d0f2e39ddcd4b6b60e8a1bded8aa7752
Con esto abro el debate. ¿Es necesario adoptar estas actitudes para hacer destacar positivamente al país al que uno pertenece? ¿Así es como se comporta la gente que quiere destacar en cualquier arte o defender la Inteligencia Colectiva (que hace mucho dejo de existir) en esta página, o más bien se quiere obtener algún lucro o beneficio de ello?
PD: Este post no buscar calumniar u ofender a nadie, solo exponer verdades que conciernen al bienestar de esta página (Taringa), como alguien a quien solía gustarle esta página por lo que era y no por lo que pretendía ser escribo esto con una vergüenza indecible. Tampoco es un ataque a personas de una nacionalidad en concreto, ya se ha presentado cuestiones similares incluso desde la vieja Taringa (como el caso de u/Flacohermosoxd o aquellos que se beneficiaron de Taringa Creadores en su momento), pero al final es todo lo mismo. Gracias por leer este post.
https://noalacensuravirtual.blogspot.com/2024/02/post-de-taringa-ilustradores-en.html https://noalacensuravirtual.blogspot.com
submitted by Upper-Bag-8739 to TaringaV6 [link] [comments]


2024.06.02 06:38 PtxLoca ¿Mi chongo es un misogino o yo una calienta pava?Debate ahre.

Bueno, hace unas semanas me llegó un testamento a la madrugada de parte de mi chongo o ex chongo en donde básicamente me decía puta en en 50 oraciones.
A el lo conocí por parte de mi mejor amigo, pegamos re buena onda al toque y ahí el me empezó a contar de la ex y bla bla, el tema es q yo lo intente consolar diciendo q ya iba a encontrar algo mejor y así, el pibe pensó q era pq me la estaba tirando y se puso re jeropa e intenso.
Empezamos a salir más seguido el y mis amigos y amigas y el chabon se me empezó a tirar de más,feo no esta y dije bue ya fue y el chamuyo empezó a ser reciproco. Yo la vdd no soy de acostarme así nomas como cualquiera, por mi apariencia física, manera de hablar y de ser soy consiente q parezco bastante promiscua y puta pero no soy nada así. Este tipo pensó q me lo iba a coger ahí nomas y bueno no...
Se q soy una conchuda pero estuvimos como 2 meses en histeriqueo sin tener sexo ni nada, si nos besabamos, aveces la cosa era medio porno pero siempre me iba pq amo el rol de caza y persecución. Bueno en fin, paso lo q tenia q pasar y el chico este flashó relacion y se quiso hacer el novio toxico por lo q le corté el rostro de una. Desde ahí me detesta, intento alejar a mi amigo de mi diciéndole q soy re puta, mala persona, falsa y no se que, habla mal de mi con toooda persona q se cruza y como q no me deja en paz. El otro día me dijo básicamente puta y mil cosas más como q yo lo ilusione con algo y al final lo dejé. Yo no lo veo así la vdd y no se si hice mal por hacerla tann larga para tener sexo, pienso un poco q es mi culpa pero no fue con ganas de joderle o ilusionarme. Y no se q onda, se q fui medio lenta pero tampoco para q me denigre así con todo el mundo.
Como dato extra este loco una vez me invento que se iba a suicidar y q si estaba conmigo era ka única manera q no lo haga
¿Me equivoque o q?
submitted by PtxLoca to AskArgentina [link] [comments]


2024.06.02 03:07 Icy_Tadpole_6 Respuesta a un mendrugo con ínfulas de catedrático

Aquí está tu majestuoso (y para nada hispanofóbico) comentario u/sopadechancla: https://www.reddit.com/Carola/s/WvkEbKicXB
He aquí mi respuesta:
Imagina equiparar leyes que veían a los indígenas como propiedad de la corona (como ganado), a leyes que reconocen los derechos humanos.
Da gusto ver como te has molestado mínimamente en leer las Leyes de Burgos, también conocidas como Reales ordenanzas dadas para el buen Regimiento y Tratamiento de los indios, antes de hablar con una historiadora (holaaa 👋🏻).
Creo que te encantará saber que estas leyes, dictadas miestras la esclavitud estaba en auge, se conaideran como uno de los precedentes modernos más importantes de los Derechos humanos.
¿Ganado? Curiosa forma de llamar a las personas con quienes se casaron y a sus hijos meztizos, que contaban con los mismos derechos que cualquier otro español.
Yo creo que te confundes con los británicos y holandeses, que no dudaron en masacrar y robarles las tierras a los nativos, a quienes ni veían como personas o habitantes de ese suelo.
Que curioso que, una vez que estos desalmados expulsaron a los misioneros españoles que cuidaban de las tribus índias en el sur de EE.UU, esta pobre gente fue vilmente asesinada por el gobierno del país bendito por dios. Fíjate tú que cosas, eh.
Sé que la Leyenda Negra es muy atractiva, pero no es la verdad histórica ;)
Déjame adivinar, te educaste con la Brigada Antifraude? 🤡
No, solo con los mejores expertos en historia de Hispanoamérica (que visitan Latam con frecuencia) de la UGR.
Siento mucho que tú no hayas tenido acceso a una educación digna y objetiva.
Si, como los aztecas representaban el 100% de todas las comunidades indigenas de América 🤡
Tu fuente: "lo soñé".
Aquí tienes fuentes de verdad:
-https://web.archive.org/web/20070224225409/http://www.arqueomex.com/S8N5SacrificioEsp63.html
-https://web.archive.org/web/20080917154633/http://www.artehistoria.jcyl.es/historia/contextos/1432.htm
-https://www.udem.edu.mx/es/institucional/noticia/entre-los-mexicas-el-sacrificio-humano-era-un-ritual-de-vida-arqueologa
-https://www.nationalgeographic.es/historia/2018/04/exclusiva-este-podria-ser-el-mayor-sacrificio-infantil-masivo-del-nuevo-mundo
-https://historia.nationalgeographic.com.es/a/colon-encontro-canibales-cuando-llego-1492-caribe_15057
-https://www.abc.es/historia/abci-canibalismo-sacrificios-y-totalitarismo-verdad-sobre-imperio-azteca-encontro-hernan-cortes-201903270213_noticia.html
-https://www.bbc.com/mundo/noticias-48218048
-https://www.nacion.com/ciencia/mexico-descubre-primer-sacrificio-de-ninos-en-cultura-tolteca/AEYNVMKHIJEW3GUFST7352UJ7M/story/
-https://arqueologiamexicana.mx/mexico-antiguo/la-ideologia-del-sacrificio-entre-los-mayas
Diviértete con la lectura ;)
Sí, porque los católicos no quemaban en la hoguera ni torturaban a los "herejes" en nombre de un "dios" para expiar sus pecados🤡
Me parece que nadie se molestó en explicarte el concepto de "canibalismo". Es un acto muy curioso, ¿sabes?
Y claro, existen humanos repugnantes en todas las razas y lugares del mundo, algo que la ideología de santificación de los nativos americanos se desvive por ignorar.
Imagínate saber tan poco sobre antropolgía y teología como para confundir las intenciones detrás de a una civilización, cuya principal premisa religiosa es la de asesinar gente para entregarle su sangre a los dioses y que así el mundo continue, con las intenciones de los LUTERANOS que durante los s. XV - XVII cometieron una auténtica caza de brujas y hombres lobo en Francia y centro Europa.
Querer ver a la quema cristiana de personas como un sacrificio ritual a un dios antiguo, semejante a los que se cometían para Moloch, Zeus o el mismísimo Tezcatlipoca, es querer inventar por conveniencia.
Los sacrificios que aceptaba Yavéh ni siquiera eran humanos y sobra de decir que los curas no mataban a esa gente bajo la misma mentalidad que los nativos americanos.
Aquí a poca gente se quemó y torturó hasta que la Inquisición no se dislocó en el s. XVIII, como bien observarás en las obras de Goya (¿era un pintor, sabes? Hizo obras muy chulas).
Los Reyes Católicos y su magnífico séquito de invasores y sanguinarios, eran más de mentir con pactos a la población andalusí pa luego prohibirles practicar su religión, robarles sus bienes y expulsarle/perseguirles como a perros.
Los católicos eran unos cabronazos, pero no asaban a la gente pa comérsela, eso no era la barbacoa ni la paella comunitaria que hacen PP y Vox pa ganar votos 🤣
A los aztecas sin embargos les encantaba la carne poco hecha, una costumbre que ya empezaba a molestarle a sus pobres vecinos.
-Hay un documental excelente hecho por las mejores universidades españolas y latiniamericanas que desmiente la sarta de soflamas amargadas que has escupido, se llama "España, la primera globalización".
Yo lo ví en la tele cuando se estrenó, aquí tienes el link al canal oficial: https://youtu.be/C6QGINpVS3k?si=2LDRoz7FAM1YnPNP
Eso esto, niñato fachita. No deberías hablar sobre lo que no tienes ni pajolera idea, pero mira tu nombre de usuario te viene perfecto 🤣 👅🩴
Vete a dormir y te arropas la cabeza con una manta, falta te hace jajajaja.
submitted by Icy_Tadpole_6 to u/Icy_Tadpole_6 [link] [comments]


2024.06.01 21:10 satansbadfanfic streak 64: oraciones

Oraciones de práctica
Estamos aquí para ayudarte. Llamarías al departamento de desempleo. Le daremos un número.
Mañana hablaré con mis clientes. Hablarás de desempleo. Podemos responder preguntas básicas. No podemos ayudarle con los problemas de desempleo.
Lo que quiero más que nada es poder hablar con fluidez. Tendré que hablar con ellos. Tendrás que hablar con él. Lo haremos por ti. Ellos lo harán por ti. Iré a hacerlos por la mañana.
submitted by satansbadfanfic to WriteStreakES [link] [comments]


2024.06.01 15:46 lucaskillwolf El día que practiqué un exorcismo.

El día que practique un exorcismo. En mi vida fui muy polifacético, hoy les voy a contar el día que practique un rito religioso para ahuyentar un ente.
Cuestión, un amigo se había mudado, yo siempre jodia con que si se mudaban antes se aseguraran de que la casa no estuviera macumbeada o algo, bueno, la joda paso a ser realidad, mi amigo Carlos aparece en casa, tenia unas ojeras que parecía puto nuevo.
Me cuenta que hace días no dormía bien, en su casa arrancaron a pasar cosas, de reojo veía gente que pasaba, voces que llamaban a miembros de la familia y cuando iban no había nadie, de vez en cuando alguna puerta que se aseguraban de cerrar y de un momento a otro aparecía completamente abierta, ta, toda la vida me había interesado por esas cosas yo y mas o menos sabia algo, así que le dije a Carlos que me aguantara unos días que algo iba a hacer.
Me pongo en contacto con un brujo de estos pagos, no se si brujo, pero medio que hacia limpias, te curaba el empacho y eso, le decían el negro Tuco, un loco en sus cuarenta y tantos, aproximadamente de 1.65 de altura, medio pelado, tenia solo pelo alrededor de la cabeza y el casco pelado, le decían negro Tuco por que cada vez que iban a hacerle una consulta dice que había un olor a tuco en la casa que se daba vuelta.
Ta, lo contacto y quedamos en ir un día que sus viejos no estaban, obviamente yo me prendí para actuar en el ritual por interés y por que eso realmente no me provocaba miedo. Llego con el negro tuco a la casa de Carlos. Acá paso lo primero que me hizo ver medio raro al negro tuco, fue entrar a la casa y el loco pego un grito, pero así de la nada, llevaba un bolsito de papel de arroz con materiales para el exorcismo que soltó y terminaron en el suelo.
—eh que paso?!— dije yo medio exaltado.
—Ziento una energiaaa ay dio mío— respondió tuco.
Y lo escribí así por que el loco hablaba así, pronunciaba la z y se comía las s el loco.
—No no aca eta el mal muchachoz!!!
El negro tuco dejo todo y fue a recorrer la casa, como si estuviera rastreando cual perro de caza. —Loco a quien me trajiste?- me dijo Carlos con desconfianza.
—Espera este loco es bueno, me contaron que hace añares labura de esto.
Y así, la cosa prosiguió.
—Bueno chicoz aca eta la coza, aca vamo a hazer la limpia.
El negro tuco nos llevo al baño, ahí tenían un espejo de esos bien grandes que ocupaban casi todo el ancho de la pared sobre un mármol en donde se encontraba la palangana y eso. Ta, mi amigo salió por que tuco le dijo que si tenia miedo no podía estar ahí.
El negro saco de la bolsa como un palo de 60cm, se ve que era como un incienso que el iba a prender para limpiar, del otro lado como una especie de barra de hierro de la misma longitud, que se ve que el bendecía con agua bendita y oración.
El ritual básicamente era así, yo sostendría la barra de hierro en la oscuridad, tenia que imitar los movimientos del incienso del negro, que obviamente vería por que estaría encendido, mientras el haría unas oraciones ahí, no podríamos parar hasta que terminara el incienso, y era frente al espejo por que según el eran portales de energía y eso.
Ta, apaga la luz y arrancamos, yo apenas veía la cara del negro tuco por la brasa del incienso, mientras imitaba el movimiento.
Que pasa, la piquería esa demoraba como 30 minutos en consumirse, en un baño cerrado. A los 10 minutos calculo ya me lloraban los ojos, arranque a notar que la voz del negro tuco como que se quebraba, el humo lo taba matando al cristiano, que se ve era asmático y no tuvo en cuenta eso.
En una no se que mierda hizo, se ve que le llorarían los ojos también, el loco me toca el brazo con el incienso, pego un grito de la gran puta y por reflejo como que largo la barra de hierro, un estruendo se escucho en el baño, la barra choco con el espejo y lo hizo mierda.
—AY DIOZ MIO ANDATE ANDATEEE!!!— arranco a gritar el negro tuco, se ve que se re cago y flasho ataque paranormal o algo.
Era un quilombo eso, todo negro, tuco se re cago, tiro el incienso a la mierda y el cristiano fue contra la puerta como pudo en la oscuridad, claro la habíamos trancado, de la desesperación arranco a las patadas y los gritos.
—DEJENME ZALIIIIIR DIOZ MIO AUXILIOOOO!!!— el loco medio que hablaba en neutro, cuando por fin pudo abrir disparo a la mierda, la puerta quedo media floja por las patadas, el incienso había caído a la papelera y esta se prendió fuego un poco, el olor a incienso se mezclaba con el de mierda quemada, yo medio que salí arrodillado de ahí tosiendo y con lo ojos rojos como huevo de toro, ahí llega Carlos asustado, viendo todo el relajo y el loco les juro que me abrazo y se puso a rezar el padre nuestro casi llorando, había flashado también exorcismo en el vaticano y se pensó que un ente se me había metido o algo.
Ta, como puedo le digo de la papelera y corriendo la saca y la tira al patio, vemos como los papeles se queman mientras el humo sale de todas las ventanas de la casa y el olor es insoportable, el negro tuco no apareció mas, nos cobro 500 pesos por adelantado y desde su visita notamos que faltaba un centro de mesa de elefante indio en la casa de Carlos.
Los padres lo cagaron a pedos, pero al final medio que lo dejaron pasar por un solo motivo, desde ese día no paso nada paranormal en esa casa.
submitted by lucaskillwolf to Burises [link] [comments]


2024.06.01 08:52 OsoPino ¿si se puede salvar?

Bien antes de nada esto comenzó como hace dos años, una novia (14 f hace dos años) que tuve por internet y yo (16m hace dos años) teníamos unas cuentas de Twitter donde hacíamos rol, y la conocí por eso, pero la cosa fue que nos conocimos porque estábamos teniendo un rol, y de la nada lo pausa para decirme que le gustó
Yo sacado de onda comencé a preguntarle varias cosas como su nombre y su edad, etc etc, yo al inicio no le ví nada malo, hasta por lo que me dijo teníamos la misma edad, así que no veía nada de malo y le dije que por mi estaria bien ser novios
Pasados unos días hablando según lo que me acuerdo le pregunté que si le gustaría que nos tuviéramos en nuestras descripciónes de las cuentas, y me dijo que no, así que no puse ni un pero
Después de eso, pasaron unos días, y alparecer tuvo un bajón emocional, preguntándome que si la amaba y que si lo hacía desde el inicio, por alguna razón, le dije la verdad de que no estaba seguro si sentía algo, pero quise experimentar esa experiencia con ella así que acepte ya que no ví ni un pero
Pero se enojo, diciéndome que si la veía como un experimento, y le dije que no, no la veía así, estuvimos así unas tres veces hasta que le pedí disculpas y dejo el tema
Luego de vez en cuando creo que le contaba mis pequeños problemas, como problemas del día a día para poder hablar más seguido con ella
En cuanto a las cuentas de rol, yo intentaba contestar todo lo que ella subía, e intentaba hacer publicaciones con las cuales estuviera cómoda para que me comentará
Pero nunca funcionó, simplemente me daba like a los comentarios en los que le respondía y no hacía nada en mis publicaciones
Y como no me respondía en los comentarios comenze a hacerlo por MD, por si le daba vergüenza responderme; al inicio lo hiso, Pero dejo de hacerlo, y se enojo conmigo diciéndome que si es que me daba vergüenza comentar sus publicaciones
Lo negué y le expliqué la situación, y como ella no me respondía a mi pero si a los otros que le respondían a ella, yo pensé que le daba vergüenza
Me dijo que se lo hubiera dicho antes que me iba a poner así de celoso, y le dije que no sabía cómo me iba a sentir, y que el problema no era que le contesté a otros, es que prefería hacerlo con otros antes que conmigo
Pasaron muchas peleas de diferentes cosas donde me terminaba disculpando en todas, ya se antes o después de que ella lo hiciera
Fuera de las peleas, intentabamos hacer cosas juntos, como dibujar o hacer trends de tiktok, donde ella alfinal nunca los termino entre una de las cosas que yo le mandaba hubo un vídeo de tiktok que decía algo como "oye y si vemos One piece y cada que sonría luffy nos besamos"
En un inicio solo lo hice de broma ya que no la quería obligar a verlo, pero ella aceptó, así que le dije de velo en las vacaciones juntos, gracias a una app que permite ver series con otras personas
Luego de eso siguió todo igual, creo que dos veces le hable de One piece para que entendiera un poco, aún que admito que se me pasó la pata, como siempre lo hago hablando de One piece.
Y a la tercera vez me dijo que no le volviera a hablar de One piece, así que lo acepte y dejé de hacerlo, aún que tontamente no relaciones que tmb se refería al tema de verlo juntos
En las vacaciones de invierno no lo vimos, y terminamos no haciendo nada juntos solo hablar y hacer roles(los cuales eran uno por día ya que cada que pasaba un día ella quería uno nuevo y siempre me decía que apresuraba todo, hasta que en uno donde dejaba que todo pasará ella dijo que lo llevaba lento)
Todo siguió igual hasta el marzo del año pasado, no recuerdo que paso, pero nos peleamos y ella me dejó de hablar, yo intentaba hablar con ella de vez en cuando cada día, cada tres, y cada semana, hasta que en abril ella me manda un mensaje que para mi fue una tonteria y no tenia lugar
Ella me mandó un mensaje diciendo: "oye ya no siento lo mismo y creo que deberíamos terminar"
Yo como le había dicho que si terminamos, yo me desapareceria de su vida, haciendo eso, comencé a dejar de seguirla en las redes que me pasó, pero luego de unos pocos minutos me mandó otro mensaje al ver que lo acepte
"Oye era broma" yo me quedé en shock unos segundos, para luego enojarme, continuando quitándole mi follow, y le dije, algo como que eso es una broma de muy mal gusto y que entonces yo si quiero terminar y que lo hacía, y ella estubo de acuerdo
Yo estaba enojado, triste y frustrado, sin saber que hacer pase unas cuantas noches pensando en si hablarle o no, sollozando en mi cama (que creo que en ese punto era un sofá, porque aún no pasaban una cama a mi cuarto)
Y creo que lo hice pero cinco días antes de su cumpleaños, para decirle un feliz cumpleaños ya que no recordaba bien si era ese día o cinco días después (me equivoco y le felicité días antesxd)
Y siguió así hasta el octubre del año pasado, dónde me habló para decirme que me extrañaba, y yo le dije que yo hacía lo mismo, hablamos e intentamos de nuevo, aún que... Cómo decía un vídeo que ella me mandó "una chica perdona el error de su novio(ella nunca lo va a olvidar y vivirá con eso)"
Alparecer nunca me perdono nada, así que aun seguía resentida y yo intentaba hacer lo mejor de mi, hasta que en noviembre, se enojo conmigo diciéndome que creía que no sentía lo mismo de antes, así que intenté dar lo mejor de nuevo
Aún que en ese mes me fracture el codo izquierdo, yo intentaba dar lo mejor y pensaba que ya lo había logrado, pero después de navidad me dijo que no, ya no sentía lo mismo, así que lo acepte dejando que ella se vaya, hasta el siguiente mes, dónde intento hablarme de nuevo, Pero yo comencé a responderle como lo hacia ella antes, con respuestas cortas
Paso sanvalentin y como en el año pasado, ella no me regaló nada, y está vez yo tampoco lo hice, ya que no eramos novios,
Pero ella el 18 vino a mi y me dijo feliz sanvalentin atrasado, y le dije que muchas gracias me respondió connuna cara triste y le dije que paso? Y me dijo:"estoy triste" y le respondí: Pero porque? Y no me respondió
Luego como en marzo me di cuenta que actúe muy mal con ella, intente redimirme pidiéndole perdón sin esperar que volviéramos, y ella estaba igual, que antes de que terminamos, y no hemos vuelto a hablar desde abrirlo inicios de mayo
En verdad la amo, Pero no quiero volver por como comenzó a actuar desde el día en el que le dije no sabía se la amaba desde el inicio
Intenté disculparme varias veces, e incluso en este último intento me disculpé varias veces con mensajes largos, sobre mis errores por como la trate y por como toque los temas que me afectaban
Pero ella respondió con un sticker x y le dejé de responder
Cómo dice el título no se que hacer ni si puedo salvar esto
Si la amo o mínimo amo como era antes de que peliaramos, y lo que hacía por mi si me gustaba, pero creo que fueron muy contadas las oraciones que me daba algo que no parecía que le tomo unos pocos minuto
submitted by OsoPino to NecesitoDesahogarme [link] [comments]


2024.06.01 04:46 enieto87 Muy muy extraño...

Sale en la película de Cyborg... un señor con un casco...
En la escena de la Bodega abandonada...
"En la casa del la tal abuelita de Raul..." Tenían un garage de lado izquierdo... donde el papá que se llamaba igual reparaba carros...
"Ernesto ahí le llevaba sus carros"
Tenían una moto... y adentro de la casa por ese lugar un casco...
Dice la gorda esa...
"No se preocupen... yo ya tengo preparada la culerada..."
Lo de la tal Beatrice... "bien bien quiero ver que se la estén cogiendo..."
Que pena me dio...
Por involucrarme van a salir en la tele...
Unas damas sacrificatorias... tu ni sabes sean enfermos de algún pedo grueso...
Ni para decir pobre del marido... porque uno no sabe... sea hasta socio del tal Raul... ese sea el bueno... dijeran...
Lo tenga que ver cada x tanto...
Por favor... por favor... por favor... por favor... chinguen a su madre...
No me metan más en eso... ni en nada...
Uno aveces piensa en cosas que ni se imagina... noooombre maestro... esos cuando no los ven hacen unas orgias... unos swingers en unos menage...
Sale Fidel como una estrella del show... con cuetes... cualquier mamada así...
Digan unas oraciones.... sea un credo de gente...
Solo ustedes estaban pendejos... asomarse... ahi...
Nada... de eso.... vamonos...
"Nooooo me digaaaaas que te vaaaaaaas..."
submitted by enieto87 to LasAventurasDeEnrique [link] [comments]


2024.06.01 00:25 enieto87 Puto mamila...

Pero es verdad...
Vivir en una traicion permanente contra si mismo...
Fue una suma de lo que mucha gente quería mejorar algunos... y los que ya lo eran que querían que permaneciera así...
Pinches mamadas... que el dueño del banco estuviera haciendo esas mamadas de soldar terminales...
"Vamos a rentar Immarsat"
Dijo la vieja de la Coca Cola... "Entonces si me quieres de verdad..."
Esta gente local venía trabajando en como partirle la madre a Steven Jobs...
Como antes... como hoy... como siempre...
Escucharon que hasta una oracion decían...
Porque... nadamas porque se sentían unas interlocutoras al principio... entonces era un negocio pudiera Erin acercarse o no... hasta el día de hoy...
De eso viven...
Son gente que esta viciada... potentemente...
Por lógica tienen un problema mental... fuerte... de muchas cosas algunas hereditario... le llaman un tipo de endogenia... que querían un grupo de estos pendejos hacerse pasar por mi para abusar de las hijas de esas personas...
A mi no me interesa abusar de nadie... "ya que sirve el password... no vuelvo a entrar jamas..." se mete en la maquina...
Los escritorios... putas mamadas increíbles... paradigmas de dentistas...
Iban a hacer una gran curacion...
Y una vez me vieran con la vieja esa de la coca cola en alguna foto... en su cumpleaños... ahi mismo les daba diarrea verde a las otras pendejas locales... "t.38" 😂
Entre esos mismos... entonces tenia yo que mantener a los galenos...
Por eso...
"Vamos a rentar Immarsat"
Ya con eso...
Ya el iPhone era el único teléfono en el mundo lo podía hacer... "llamada de máxima emergencia"
Desde donde sea... un servicio especial de Apple... a muy muy poca gente... de entrada lo que costaba...
Imagínense yo me pusiera a querer hacer lo mismo....que horror.... esto es como una enfermedad de los "elementos" de "La Paz..."
submitted by enieto87 to LasAventurasDeEnrique [link] [comments]


2024.06.01 00:17 satansbadfanfic Streak 63: oraciones

Hoy es viernes!! Trataré de hablar con oraciones nuevas, porque hay oraciones cortas que podría usar para hablar más fluidamente y con diversitividad.
Por ejemplo, oraciones con tenso futuro: “tendré que escribir con un lápiz”.
O “Desearía dibujar lo que quiero” (desearía + inf). Tenso de condicional. O incluso “tuve que hacerlo” (tuve que + inf).
Me gustan mucho las frases sencillas porque las recuerdo todo el tiempo. Prefiero decir frases cortas que malas y largas. Preferiría hablar más simple que más complicado.
submitted by satansbadfanfic to WriteStreakES [link] [comments]


2024.05.31 22:54 New-Kitchen-6707 ABYG dahil hindi na ako nakikipagusap sa Mother ko?

ABYG dahil hindi na ako nakikipagusap sa Mother ko? (sorry ang haba nito at salamat sa pagbabasa)
I 36F nakatira na sa ibang bansa since 2018, Mama ko 80y/o. Simula pagkabata hindi naman kami close ng mother ko kasi lumaki ako na lagi sya wala sa bahay at ang napagkamalan ko pa ng na nanay ko ay ang kapatid ko, 7 kami magkakapatid bunso ako at Malaki yung agwat ng edad nila sakin, menopause baby na daw ako sabi nila ate. Growing up never ko naramdaman na mahal ako ng nanay ko kasi never sya umattend ng kahit anong school program, at lagi syang galit sakin kahit wala naman akong nagagawa na kailangan nya ikagalit. Lagi sinasabi sakin ng mga kapatid ko na hayaan na kasi baka daw mainit ulo o walang pera, so lumaki akong ganun.
Fast forward nakuha sya ng ate ko na nakatira sa ibang bansa na petition sya, high school lang ako nun. Ok naman wala naman nabago kasi lagi naman syang wala sa bahay. Kung dati hindi namin alam nasaang sugalan sya ngayon alam naming na nasa ibang bansa na sya. Wala pa isang taon pinauuwi na sya ng kapatid ko (panganay) sa pinas kasi hindi keri ni ate yung mga ginagawa ni mama like umuutang dahil sa pagmamajhong nya kasama ng mga ibang pinoy dun. Sabi ni mama samin pinalayas daw sya ni ate kaya sumama daw sya sa pinsan nya at dun na lang sya titira, later on nalaman din namin ang dahilan kung bakit sya pinapauwi na ani ate sa pinas. Pero nung kinuha sya ng ate noon ay binayaran lahat ni ate ang utang nya sa mga tao sa lugar namin na umabot din ng ilang daang libo, hindi namin alam na ganun karami ang utang nya. Mga kapatid ko kasi may kanya kanya na silang buhay may mga asawa at anak kaya kahit parang madami kami may kanya kanyang buhay talaga at ako ang naiwan samin kasama yung pangatlo kong kapatid (ate mom) at pang anim. Fast forward pinag aral ako ng mama ko ng nursing kahit ayaw ko yun, wala akong choice kasi sya ang magpapaaral sakin. Mahirap gumawa o mag aral ng hindi mo gusto pero after 4yrs naka graduate naman ako, naging ok naman kami ni mama lagi sya natawag sa phone at ako nasulat sakanya hanggang sa bigla nya inayos yung petition ko noon na na ifile pala nung minor palang ako, kaya after 15yrs nakuha nya ako at the age of 30yrs old. Tinulungan pa din sya ng ate ko para makuha ako at ate ko yung nag sponsor sakin para makuha ako pero ang petitioner ay si mama. Lahat ay ok naman constant ang usapan namin ng ate ko at si mama chill lang din naman, 2017 nakapunta ako ng US, ang port of entry ko sa State kung saan nakatira ang ate ko. Si mama nakatira sa ibang state, matagal na silang hindi naguusap since umalis si mama kila ate at sumama sa pinsan nya, nagusap lang sila ulit nung nakiusap si mama na tulungan sya na makuha ako.
Pagdating ko dun may sakit si mama kailangan sya operahan sa puso, ako ang nag asikaso ng lahat at nag alaga sakanya, nasa hospital kami from November to January. (ako lang lahat kasi nagalit ate ko sakin kasi pinili ko si mama, ibang kwento na yun) Masarap sa pakiramdam na maalagaan ang sarili mong nanay after all na hindi kayo nagkita, fulfilling yung pakiramdam but not until nakauwi kami sa bahay, she treated me like ibang tao na andun ako para pagsilbihan lang talaga sya at wala ako kailangan gawin kung di intindihin at alagaan sya. (thankful ako pinag aral nya ako pero pagka graduate ko never ako humingi saknya, padala nya tuition at allowance lang talaga) kaya nagsasabi ako kila ate na bakit ganun si mama ginagawa ko naman lahat na alagaan sya pero ang nangyayari para na syang naging lumpo, able na sya noon malakas na ulit sabi pa nga nya yung pakiramdam nya parang nasa 20s lang sya. Nung ok na sya nagwork na ako pero bago ako umalis nakapagluto na ako naka prepare na ang pagkain nya from breakfast to meryenda nya at sa dinner naman nakauwi na ako. Ang gamot nya ay naka pillbox at label na din. Naka alarm yung tablet nya kung what time sya iinom ng gamot at kung anong gamot. Pero everytime na uuwi ako from work hindi na nya ako pinapansin, umabot ang lingo at napansin ko na ganun sya sakin, I tried to talk to her pero silent treatment ginagawa nya, isang araw naabutan ko sya may kausap sa tablet nya kapitbahay namin sa pinas umiiyak sya kasi daw wala syang pagkain nag tubig at asin lang daw sya para may laman ang tyan nya dahil iinom sya ng gamot. Dun ko nalaman na araw araw ganun pala ginagawa nya tumatawag sya sa mga kapatid ko at sinasabi na pinapabayaan ko sya, hindi umubra sa mga kapatid ko kaya sa mga kamag anak at mga kapitbahay namin sya nagsasabi, kaya pala yung isa kong pinsan nag message sakin sa Fb at sinasabi na “idol pa naman kita pero bakit ganyan ginagawa mo kay Chang” nagtaka ako kung bakit pero inunfriend nya ako. So tumagal na ganun sirang sira na pala ako sa lahat ng kamag anak namin at mga kakilala namin. Nung una pinagtatanggol ko pa sarili ko, umabot na din sa puntong galit na galit ako pero sabi nga ng nanay ko wala akong karapatang magalit dahil “anak nya lang ako” wala din Karapatan mag reklamo dahil “pinag aral nya ako” ng nursing para pagdating ng panahon ay mag aalaga sakanya, so it make sense pala bakit after all these years pinapunta nya akong US. Yun pala talaga purpose nung pagpunta ko ng US hindi sa kahit anong rason. Sino nga ba naman ang mananalo sa salita ng isang nanay na matanda na naoperahan at umiiyak laban sa katotohanan na nangyayari diba? So ako na wala Karapatan magalit saknya ay nagalit sa sarili ko dumating ako sa punto na sinasaktan ko ang sarili ko. Pero lumaban pa din ako sa buhay patuloy na inalagaan sya at part time na lang, feeling guilty na hindi ko sya naaalagaan.
May nakitira kung saan kami naninirahan anak ng pinsan ni mama, ilang buwan na din na nakasama ko sila sa bahay kasama ang pamilya nya, to cut the story short nagkagusto yung lalake na yun sakin na anak ng pinsan ng mama ko so malayong magpinsan na din kami, may asawa at anak yun. Nararamdaman ko na parang may something yung guy sakin pero dedma at doble ingat ako dahil nasa isang bahay kami. He confessed na gusto nya ako dahil sobrang bait ko daw sa mama ko kahit ano gawin sakin ng mama ko ay ok lang sakin, umiwas ako at nagsabi ako sa mama ko na lumipat na kami ng bahay dahil yung pamangkin nya he tried to do something na labag sa kalooban ko. Isang araw nagising ako may ka videocall si mama yung isa kong kapatid sinasabi nya na “yung kapatid mo may ginagawang hindi Maganda” nung narinig ko yun parang nagunaw ang mundo ko sobrang sama ng loob ko, tinawagan ko yung ate ko na nagpalaki sakin nag sorry ako at sinabi ko na too much na ang lahat, hindi ko na kaya pakisamahan si mama at akala ko poprotektahan nya ako pero pinagsasabi pa nya na ako yung may ginagawang hindi Maganda. I gave up na sa buhay ko.
Kung nagtataka kayo madami kami magkakapatid at hindi ako nakikipagusap sakanila alam nila lahat pero sa dami ginagawa ng nanay ko sakin hindi aakalain nino man na magagawa ng isang nanay yun sa anak kaya I stop talking to everyone kasi pakiramdam ko lagi ko kailangan ipagtanggol ang sarili ko at sobrang nakakapagod na.
Sinaktan ko sarili ko Malala at Hindi natuloy yung gusto ko mangyari at Nakita yun ng isa kong pinsan sa bahay, kinausap nya si mama na “tita sana magbago kayo sa anak Ninyo, pag hindi po kayo magbago mawawalan kayo ng anak, yung anak nyo ayaw na mabuhay gawa Ninyo” ang sagot ng mama ko saknya? “aba bakit ako ang magbabago ganito na ako, anak ko lang sya kung gawin nya yun e di mauna sya ginusto Nyang gawin yun, choice nya yun” At sa mga taong nakarinig nun sakanya ay tumigil na din silang kausapin si mama at sinabi na lang sakin habang napapailing na “iwan mo na lang mama mo di ko akalain na may ganyang nanay”
Ang pakiusap ng ate ko na nagpalaki sakin “di mahalaga ang salita ni mama sya lang nag anak sakin pero sya ang nag alaga at nagpalaki sakin kaya ang mahalagang salita ay kanya”
Every day I tried to be ok nagtrabaho ako at nag ipon ng Malala para makabalik na lang ng pinas. Pero tuloy pa din ang pagaasikaso ko sa nanay ko pero this time hindi ko na hinahayaan na maapektuhan ako dahil saknya, nakaipon ako pamasahe naming dalawa at pang umpisa ko sa pinas 1 way ticket lang, nag decide na din sya umuwi ng pinas kasi anlaki pala ng utang nya nasa $40k at lahat ng credit card nya ay maxed out kaya sabi nya uuwi na din sya pinas pero wala sya pamasahe. (kahit Nakita ko na nag cash advance sya sa card nya ng $9k)
May 2018 nakauwi kami ng pinas, ang sumundo samin sa airport yung ate mom ko at bff ko at si kuya, pag yakap nila sakin dun bumuhos lahat ng luha na naipon grabe yung iyak ko na halos lahat ng tao nakatingin na samin. At yung nanay ko nasa likod nakatingin lang samin. Yakap ng ate mom ko at sinabing “no worries na andito ka na SAFE ka na” (growing up pala talagang sinasaktan ako ni mama lalo na pag maainit ulo nya dahil talo sa sugal) ang mga kapatid ko galit na galit kay mama dahil Nakita nila yung pagbabago sa itsura ko din from 60kg to 30kg akala mo may sakit akong malubha.
Nag seek ako ng professional help, nag therapy ako, counseling. Dahil gusto ko maging ok, hindi ako nalabas ng bahay dahil nakakapagod sagutin yung tanong na “hala anong nangyari sayo bakit napakapayat mo”. Therapy, eat healthy, sleep ng madami, exercise, nag gym ako for gain weight. Yung mama ko nasa ibang bahay nakatira. For 6 months naging ok ako unti unti bumalik na sa dating ako, dahan dahan nagiging masaya na ulit.
November 2018 nagpasya ako na bumalik ng US. Naging ok naman ako, nakahanap ng work at marerentahan na kwarto. Alone but not lonely. Na enjoy ko yung buhay ko mag isa. Healed and happy. Pero monthly nagpapadala ako ng allowance kay mama kasi yung mga kapatid ko sabi nga nila pinili ni mama na mabaon sa utang at sila may sarili na sila buhay. (andami nangyari na ginawa ni mama kung bakit malayo din loob nila saknya) kaya parang wala na sila pakialam, ok na sila dun sa kung saan gusto ni mama tumirang bahay they will provide food but not for the luho like money kasi pag nakahawak ng pera si mama asahan mo nasa sugalan. $400 a month 13k pesos gamot ni mama and the rest pang grocery nya o kung ano gusto nya bilhin kasi sobrang maarte sya sa food kaya hirap na hirap din mga kapatid ko kung anong lulutuin for her, kaya may money sya para kung ano gusto nya mabibili nya. Pero nalaman ko na panay pa din ang sugal nya, yung boyfriend ng pinsan ko na pulis nagsabi sya sakin na pagsabihan si mama kasi bawal na sa bayan namin ang kahit anong sugal kahit bingo lang yan or tong its kaya pagsabihan daw si mama kasi baka daw ma raid yung mga pinupuntahan nya mahuli sya. So pinagsabihan ko sya pero pinagtatawanan nya lang ako. So na raid nga at nahuli sya. Inarbor lang sya nung Kapitan sa brgy na yun dahil kilala nya si mama at matanda na nga daw. Pero matigas ang ulo nagpupunta pa din sa ibang sugalan, yung isa kong kapatid binilhan na nga sya ng mahjong set at ginawan ng table at sila na nga lang daw ang maglaro sa bahay kung libangan lang naman ang hanap nya. Pero matigas pa din ang ulo kahit nung COVID natakas sya kahit bawal lumabas. Napakatigas ng ulo nya katwiran nya noon “kung magka covid e di magka covid kung mamatay e di mamatay” ang mga kapatid ko naman ay pano naman kami lalo yung mga anak naming kung magka covid.
Ilang taon parang wala syang pakialam kung mahirapan ang mga anak nya basta sya ay ok at magawa gusto nya. Fast forward, Tinanggal ko ang allowance nya, as in pang gamot na lang wala na syang extra at ang grocery naman ay ipinapa deliver ko. (ayaw nya ng grocery ng mga kapatid ko kasi ayaw nya ng mga sachet) Ngayon everyone na nakausap nya na sinasabihan nya na yung anak nya na dinala nya sa amerika, ay “hindi sya tinutulungan after pag aralin at dalhin sa amerika” ay nag me message sakin at sinasabihan ako na walang kwentang anak. Naka block sakin si mama sa lahat hindi na nya ako makausap ganun din ang lahat ng tao na nagsasabi na wala akong kwentang anak. Pero tuloy pa din ang padala ko ng pang gamot at check up nya. Yearly nauwi ako at everytime na mag mano po ako sa nanay ko ay binabatukan ako, at everytime na makikita nya akong nasa pinas ang reaction nya palagi ay “bakit ka umuwi?’ or “umuwi ka na naman”
Kaya totally I cut her off. Walang usap walang kahit ano. So ako ba yung gago?
submitted by New-Kitchen-6707 to AkoBaYungGago [link] [comments]


2024.05.30 12:12 Niuhell Te siento

No paro de ahogarme en mis oraciones mientras te observo, así este cuerpo ya no pueda respirar me lo llevare por que es en el alma donde lo conservo...
Buenos días me quiero presentar, mucho gusto, he esperado tanto ésto que aún recuerdo como esta conversación queria comenzar...
Hace rato que no pasabas de visita, ven te invito a entrar ya que es como ser un turista en una primera cita.. no se si decirte te extraño por qué sin ti me sentía desolado pero fue en tu ausencia que aprendí a valorar cuando el camino se transita acompañado..
Me volví un estafador de corazones y un abogado del diablo solo para compartir unas que otras atenciones... Perdí la cabeza por tantos momentos sin pensar en razones, que olvide mis sentimientos atrás en la más fría de las estaciones...
Me sentí vacío a pesar de no tener preocupaciones, deje de decir la verdad, por qué la mentira era más bonita que el día a día de mi realidad..
poco a poco perdí el aliento y fuiste tu quien boca a boca me revivió con sus respiraciones, desperté en este mundo donde el dolor y la experiencia te dieron el nombre de mis inspiraciones... Eres tu Poesía mi amor está en tu compañía... Te tendré cerca así sea por correspondencia en tanta lejanía, si es que me vuelvo a perder, te encontrare de nuevo en alguna melodía...
submitted by Niuhell to POESIA [link] [comments]


2024.05.30 05:52 Powerful_Log_3222 me ajudem por favor é de graça

Olá galera, gostaria de desabafar, pois é ótimo se abrir com outras pessoas para sentir-se melhor, e peço por favor que comentem para eu enxergar outras formas de pensar.
Tenho 31 anos e a menina em questão uns 23. ela bastante tímida(depois soube que ela curti da cultura nerd, series, filmes essas coisas e não sai de casa, ou seja caseira "hardcore", acredito pela influencia criação da familia) que trabalhava no mercado aonde eu também trabalhava, ela entrou depois que eu já estava lá, quando a vi já me interessei, interessante que o irmão dela também trabalhava lá antes dela, eu tinha um bom contato com ele pois eu era empacotador e ele também em seções proximas, comecei a conversar com ela para ter um contato e ficarmos colegas, depois disso pedi o insta pois achei muito invasivo pedir o zap que acho mais particular tão rapido, tudo bem começamos a conversar pelo insta e tal(se as coisas rolassen bem ela poderia fornecer o zap depois), nunca fui invasivo, nunca aproveitei a oportunidade de um "migué" para abraça-la e contato físico pois sou cavalheiro e sou do tipo tudo no seu tempo(como adulto eu disse que achava ela bonita uma única vez e a elogiava as vezes ("flertando mas de forma bastante educada", mandava poemas para ela no insta e tentava saber mais sobre ela) mas mantendo sempre o respeito e educação. interessante que depois que eu disse uns "flerts" iniciais no insta eu fiquei receosso e mandei uma mensagem dizendo que se eu estivesse sendo incomodo, chato ou desinteressante eu parava de dizer aquelas coisas e ela disse que tudo bem não se importava e eu ficasse a vontade, no inicio eu juro que ela pareceu interessada, me respondendo, entrando na conversa o que me deu provas para continuar (ta tudo no insta essa parte clara de interesse esta lá), falou sobre ela e disse que não sai de casa e etc várias coisas que fez conhece-la melhor, mas depois de um tempo bastante descorrido simplesmente parou de comunicar, respondia apenas quando eu falava com ela( isso no insta, na empresa infelizmente pouco tempo sai ai não deu desenrolar muito), trabalhei aproximadamente 1 ano nessa empresa e como encontrei um trabalho melhor eu sai, quando eu trabalhava lá nós comunicavamos os bem ai depois que eu sai eu tentei continuar o contato no insta e aconteceu isso de apenas me responder, apenas responde algo, por isso eu parei de comunicar pois não quero ser incomodo e vida que segue eu aceitei que não foi desta vez e desisti. ai que vem OQUE NÃO ENTENDO E ELA AGINDO ESTRANHO, moro em um pequeno povoado ai as vezes tenho que ir no mercado a qual trabalhava,dessa vez vou como consumidor, chego lá dou boa tarde, boa noite, essas coisas para meus antigos parceiros de trabalho todos respondem (ela também) faço minhas compras e saio, apenas isso não fico com lero, ai teve uma vez que estranhamente eu estava na rua caminhando e a avistei longe vindo na direção contraria da rua, eu pensei vou dar boa tarde para ser educado ("era umas 16:00h") e sigo meu caminho, mas como tava longe não esboçei reação pois esperava chegar perto, mas assim que ela me percebeu pouco instantes depois que a vi ela estava com uma sombrinha e baixou e colocou para tapar o rosto dela claro que para eu não perceber que era ela, ai continuei sem esboçar reação e passei direto dando a entender que nem a tinha notado,fingindo que nem percebi que era ela. E na igreja catolica que nós dois frequentamos ela tambem me evita agindo estranho quando me vê, ate tava pensando em entrar em um grupo da igreja mas ela é muito religiosa e participa de uns grupos lá ai desisti pois não quero a deixar desse jeito incomodada com minha presença, teve outras vezes também dela tentar me evitar não vou contar pois vai alongar mais o desabafo que já ta longo.
Ai que esta o problema não fiz nada de mais que um adulto normal faria em tentar um relacionamento e não entendo essas atitudes dela,por que não rolou, então OK, vida que segue e não é obrigado virar meu amigo mas tratar normal de forma adulta e civilizada considero o minimo(se eu tivesse a tratado mal de alguma forma podia ser justo o comportamento mas não teve isso), as vezes fico muito tempo pensando se errei em algo e não encontro respostas e outras penso que ela é complexa pelo que a conheçi tipo tem alto estima baixa, nunca se relacionou ai não soube lidar, não entrou psicologicamente na fase "adulta". agradeço quem leu e peço com gentileza responda o que acha ou se passou por algo parecido
(desculpe o português, sou apenas um trabalhador de chão de fabrica, com pouco estudo).
*PS, a única coisa digamos " errada" que eu fiz foi chamar o irmão dela de cunhado pois tínhamos contato as seções eram proximas, mas ai também ele me chamava de outras coisas na zoeira e empatava, depois de eu chamar apenas umas 3 vezes ele ele ficou incomodado e eu parei definitivamente, mas ele também me zoava de outras coisas, coisa de colega de trabalho e levava na esportiva e vida que segue.
*e falei para uns 3 colegas também que achava ela bonita e que vou investir, juro que homem fala baboseira com homem tipo vou pegar aquela gostosa, e vapi vapi(nao falo isso, esse linguagar na verdade é insultante) MAS eu só falei que gostei dela e iria investir.
submitted by Powerful_Log_3222 to u/Powerful_Log_3222 [link] [comments]


2024.05.30 03:15 surveycircle_bot Rotuladores y lápices – niños 3-11

Rotuladores y lápices – niños 3-11 submitted by surveycircle_bot to SurveyCircle_es [link] [comments]


2024.05.30 00:24 SCREEMOx No valgo nada, o realmente es muy difícil conseguir trabajo?

Buenas tardes ticos, espero les sepa bien el cafecito de la tarde. Les doy contexto: tengo 22 años, llevo 8 meses desempleado y estoy muy estresado por conseguir uno ya que no estoy así por gusto. La cosa es que Ayer fui a la feria de empleo que hizo Procomer y sinceramente me lleve una decepción muy grande cuando noté que en todo lado pedían inglés. Yo personalmente siento que entiendo mucho el inglés pero lamentablemente al hablarlo me cuesta bastante lo que es ordenar las oraciones que voy a decir o usar bien la gramática en alguna que otra regla. (Adicional he tenido malas experiencias en unas entrevistas en inglés por los nervios) Y en ningún otro lado he podido conseguir siquiera entrevistas en español(es como si mi CV entrara siempre a la bandeja de spam de todas las empresas), teniendo 2 años de experiencia en ventas y servicio al cliente. Y el bachillerato lo tengo también
¿Tienen algún consejo que pueda ser útil? Tanto para el trabajo, como para mejorar en el inglés? De antemano muchas gracias, que estén muy bien 💪🏻🇨🇷
submitted by SCREEMOx to Ticos [link] [comments]


2024.05.29 03:13 Altruistic-Ride-1902 Nunca más.

Aunque sea una vez, te has hecho la pregunta: ¿Qué es la muerte? Desde su mismísima concepción, está equivocada. La pregunta que más humanos se han hecho, y la única a la cual todo ser humano algún día responderá, es igualmente la pregunta más comúnmente mal formulada. ¿Por qué? Por una sencilla razón: porque cuando la muerte es, tú no has de ser. ¿Cómo podemos definir la no existencia con palabras, las cuales existen? No es posible. Esa es la razón por la cual la pregunta primigenia está mal formulada, porque un “qué” implica que algo existe.
La única verdad en el tejido errático de la realidad que los humanos podemos concebir es el pecado de nuestra existencia. Frente a otros animales, nos erigimos en victoria, tomando como razón nuestra supuesta inteligencia. La realidad es que somos otros animales más. Somos lo suficientemente inteligentes como para ser conscientes, pero jamás seremos capaces de ver más allá de la consciencia. ¿Puedes definir un color con palabras? No te será posible a menos que utilices la sinonimia. Porque esa es la verdad: Nosotros, los humanos, nunca estuvimos destinados a comprender más allá de lo que nuestro cerebro puede recrear. Incluso él no es capaz de entenderse a sí mismo, pues necesita estudiarse a sí mismo a través de la neurociencia.
¿Llegar a las estrellas? ¿La ciencia? Los humanos fuimos arrogantes. En nuestra soberbia, hemos creído que lo que nos diferenció de otros animales fue el intelecto. Fue una mentira. Lo que nos diferenció de otros animales fue nuestra arrogancia, la soberbia de creer que podemos ser más de lo que estamos condenados a ser desde la misma raíz de la existencia. El potencial humano jamás existió y probablemente jamás lo hará.
La realidad, como nosotros los humanos hemos de conocerla, es una percepción creada por el cerebro utilizando tus sentidos como su fundamento. Lo que implica que es subjetiva. ¿Cómo estás realmente seguro de que todo a tu alrededor es real? ¿Qué es real y qué no? Ni siquiera somos capaces de mirar en una millonésima parte de las dimensiones totales que han de existir en el plano de la existencia, mucho menos podemos comprender lo que depararía en el campo de la no-existencia. Todo nuestro pensamiento está formulado en base a tres dimensiones visuales mientras la dimensión inexorable, aquella que conocemos como tiempo, avanza indiferente a lo que abarca.
Más que cualquier religioso que en sus cánticos u oraciones aclama a un Dios egoístamente, nosotros, los que nos hacemos preguntas, somos los que más deseamos que Dios exista. Porque en nuestro proceso cognitivo, abandonamos el ego en busca de estar equivocados, a lo que sea que exista por encima de nosotros, suponiendo que lo hace, le ruego estar equivocado.
submitted by Altruistic-Ride-1902 to copypasta_es [link] [comments]


2024.05.28 22:19 Nixondcruz Salmo 102 El salmista ofrece una oración del que sufre Sion será edifica...

Salmo 102 oracion para los que desmayan y sufren
submitted by Nixondcruz to lossalmos [link] [comments]


2024.05.28 11:57 Party_Check_7403 TESTIMONY OF AN UNBREAKABLE FAITH Gustavo Nicolich's letters to his family and his girlfriend from the Andes. Las cartas de Gustavo Nicolich a su familia y a su novia desde los Andes.

It breaks my heart reading this letters but it also show us how magnificent and unbreakable his faith remained until he sadly passed.
Primera carta
21 de octubre de 1972,
Queridos viejos, Rossina y chicos,
Les estoy escribiendo a 8 días de haberse caído el avión. Estamos en un lugar divino, todo cerrado por montañas y con un lago en el fondo que se va a deshelar apenas comience el deshielo.
Estamos todos muy bien, somos en el momento 26 los vivos. Hoy se murió la hermana de Nando Parrado.
La moral existente es increíble y hay colaboración permanente entre todos. Roy [Harley], Diego [Storm], Roberto [Canessa], Carlitos [Páez], y yo, estamos perfectamente bien, solo un poco más flacos y barbudos.
El domingo pasado, pasaron por arriba nuestro dos aviones, dos veces cada uno, por lo que estamos muy tranquilos y lo que es más, convencidos de que nos van a venir a buscar. Lo único que nos hace dudar un poco, es que como el avión se desvió de la ruta, quién sabe todavía si nos vieron. Nuestra fe en Dios es increíble (se podría decir que es común en ciertos casos como este), pero yo creo que está muy por encima.
¿Se preguntan cómo vivimos? Bueno, la verdad que el avión no está todavía perfectamente acondicionado y por el momento no es un gran hotel, pero ya va a quedar bastante bien.
Agua tenemos de sobra, puesto que hacemos constantemente. Comida, tuvimos la suerte de que nos quedara una lata de Costamar, cuatro de dulce, tres latas de mariscos, algunos chocolates y dos botellas de whisky chicas. Por supuesto la comida no es muy abundante que digamos, pero da para vivir.
Los días acá, cuando son lindos, se puede estar afuera hasta más o menos las seis de la tarde, ahora, si están nublados, generalmente nos quedamos en el hotel (avión) y solo sale una pequeña cuadrilla a buscar nieve.
Los cuartos no son muy cómodos, puesto que las habitaciones son para 26 personas (no pudimos conseguir para menos), pero algo es algo. El espacio es un poco reducido, puesto que lo que quedó del avión fue de la cabina (que esta deshecha) hasta la parte de las alas, que quedaron diseminadas muy atrás. Para que hubiera espacio, tuvimos que sacar todos los sillones para afuera y “cuerearlos” para que hubiera mantas para todos. Como verán, poco a poco estamos mejorando el confort.
Los extraño mucho y constantemente le pido a Dios que, por lo menos, si me quiere llevar hacia el infinito, me deje verlos un día más.
No me puedo olvidar de cuando llegaba todas las noches de tu casa, Rossina, y te veía a vos mamá tejiendo o arreglando algo, ni de vos papá, cuando me llevabas a la facultad o cuando charlábamos los sábados (puesto que la verdad, los últimos días te veía poco); culpa mía por supuesto.
Rossina, no podés imaginar lo que te extraño, no tengo manera de decírtelo; suerte que en la billetera tenía una foto tuya y todas las noches antes de acostarme le doy un beso, todo como si estuviera ahí, en tu casa, despidiéndome de ti. Lo único que quiero ahora es llegar, casarme contigo si tú lo quieres.
Pero no puedo pensar mucho en todo esto porque lloro mucho y me dijeron que tratara de no llorar, ya que me deshidrato; es increíble, ¿no?
Mónica, Ale y Raquelina [sus tres hermanos menores], tampoco se pueden imaginar lo que los extraño. Todos ustedes son lo único que tengo, por lo tanto, voy a tratar de sobrevivir de todas formas, si Dios me ayuda para volver a verlos.- Juan [García-Austt, el novio de Mónica, su hermana], tú trata de ser el hermano mayor que yo no pude lograr ser y por favor cuida a Mónica, a los viejos y a Rossina.
Vivimos haciendo chistes con la comida; todos los días a alguien se le ocurre, por supuesto, elegir el desayuno o la comida, y por supuesto ni en el “Bungalow Suizo” se come así (que no se enojen los Camou por esto). Yo los extraño mucho, Cristina, Rosario, Pinocho, Ama, Bettina, Raúl, el Gordo, Marito, Mónica [familiares y primos de su novia Rossina] a todos. Pero yo probablemente si me dieran a elegir, elegiría las comidas de Blanca y los vasos de leche de casa.
Es increíble lo que se puede llegar a valorar las cosas en estos casos. Nada hay como Montevideo, como casa, como poder verlos todo el día, como poder estar contigo Rossina todas las noches.
Ahora están aquí al lado mío: Daniel [Maspons], Diego [Storm], Arturito [Nogueira] y Álvaro [Mangino] y justo estábamos comentando que era muy raro que todavía no hayan aparecido los del rescate, pero a mí se me ocurre que estamos en un lugar bastante inaccesible, que solamente puede verse por tierra y que como hicieron unos días bastante bravos (tuvimos algunos aludes chicos), se han demorado. Esto y la fe en Dios que ahora tenemos es lo que nos conserva tranquilos.
Rezamos todas las noches y las mañanas, y todos los días uno encabeza las oraciones comentando con sus propias palabras el sentido de la oración. Es una manera de darnos fe y ánimo mutuamente.
Todas las noches uno cuenta una anécdota suya y hay algunas muy divertidas, como de suegros y suegras, que ya se las voy a contar algún día. Espero que sea lo más pronto posible.
Lo increíble de todo esto es un amigo que me hice acá, el “Moncho” Sabella, dormimos generalmente juntos y de la mano y nos respiramos constantemente para darnos calor en las noches de frío. Si no hubiera sido por él, pienso que en la primera noche me hubiera muerto, puesto que como el avión estaba deshecho hacía muchísimo frío y esta fue la noche en que se murió el grupo más grande de gente.
Debo destacar entre ellos a Pancho Abal, que murió por tapar a la hermana del Nando, que ya les conté se murió hoy de mañana al lado mío. Carlitos [Páez] le dio masajes, pero ya no había nada que hacer.
Carlitos se fue ayer [20 de octubre], con Roberto Canessa, Numa Turcatti y Fito Strauch, a escalar la montaña por donde se cayó el avión, para ver si podían encontrar la cola y las baterías para poder hablar por radio, puesto que estamos totalmente incomunicados. No pudieron llegar puesto que el tiempo cambió mucho y se les hizo muy brava la caminata, ya que no tenían ningún tipo de aparato para la nieve; con todo, demostraron ser de los tipos más valientes de los que quedaron.
Carlitos es además el “pastillero” del grupo, se encarga de administrar todos los remedios; Roy es el cocinero, se encarga de repartir día a día la “suculenta comida”, lo que hace muy bien, aunque a veces se pasa un poco, pero como estamos entre amigos no pasa nada. Gustavo Zerbino y Roberto Canessa son los médicos, con la colaboración de Diego Storm, por el momento se están portando y hay varios heridos graves que lo están pasando mucho mejor gracias a la ayuda de ellos. Yo como veterinario coopero poco en estos casos.
Bueno, los dejo porque se está haciendo de tardecita y hay mucho trabajo que hacer.
Un beso grande para todos y los volveré a ver si Dios quiere, de no ser así, lo único que les pido es que tengan un gran valor y no se preocupen por mí porque estoy seguro que Dios me llevará con él.
A ti Rossina, ya no sé de qué manera decirte que te quiero y te adoro y que te extraño de una manera tan sobrenatural que nunca hubiera creído yo podría querer así tan intensamente.
Gustavo Diego Nicolich Arocena.
(La carta continúa media página más, pero está en un estado muy deteriorado y contiene frases enteras perdidas, lo que no permite la comprensión.)
First letter
October 21, 1972,
Dear old people, Rossina and boys,
I am writing to you 8 days after the plane crashed. We are in a divine place, all closed by mountains and with a lake in the background that is going to thaw as soon as the thaw begins.
We are all very well, we are currently the 26th alive. Nando Parrado's sister died today.
The existing moral is incredible and there is permanent collaboration between everyone. Roy [Harley], Diego [Storm], Roberto [Canessa], Carlitos [Páez], and I, we are perfectly fine, just a little thinner and bearded.
Last Sunday, our two planes passed over, twice each, so we are very calm and what's more, convinced that they are going to come and look for us. The only thing that makes us doubt a little, is that since the plane deviated from the route, who still knows if they saw us. Our faith in God is incredible (you could say that it is common in certain cases like this), but I think it is far above.
Do you wonder how we live? Well, the truth is that the plane is not yet perfectly conditioned and at the moment it is not a great hotel, but it will look quite good.
We have plenty of water, since we do it constantly. Food, we were lucky that we were left with one can of Costamar, four of sweet, three cans of seafood, some chocolates and two bottles of small whiskey. Of course the food is not very abundant, but it is enough to live on.
The days here, when they are nice, you can be outside until about six in the afternoon, now, if it's cloudy, we usually stay at the hotel (plane) and only a small crew goes out to look for snow.
The rooms are not very comfortable, since the rooms are for 26 people (we couldn't get it for less), but something is something. The space is a little small, since what was left of the plane was from the cabin (which is undone) to the part of the wings, which were scattered far behind. For there to be space, we had to take all the armchairs outside and "cure them" so that there were blankets for everyone. As you will see, little by little we are improving comfort.
I miss them a lot and I constantly ask God that, at least, if he wants to take me to infinity, let me see them one more day.
I can't forget when I came every night from your house, Rossina, and I saw you mom weaving or fixing something, or your dad, when you took me to college or when we chatted on Saturdays (since the truth is, the last few days I saw you little); my fault of course.
Rossina, you can't imagine how much I miss you, I have no way to tell you; luckily I had a picture of you in my wallet and every night before going to bed I kiss him, all as if I were there, at your house, saying goodbye to you. The only thing I want now is to get there, marry you if you want it.
But I can't think much about all this because I cry a lot and they told me to try not to cry, since I get dehydrated; it's incredible, isn't it?
Mónica, Ale and Raquelina [their three younger siblings], can't imagine what I miss them either. All of you are the only thing I have, therefore, I will try to survive anyway, if God helps me to see you again.- Juan [García-Austt, Monica's boyfriend, her sister], you try to be the older brother that I could not be and please take care of Monica, the old people and Rossina.
We live making jokes with food; every day someone thinks, of course, to choose breakfast or food, and of course not even in the "Swiss Bungalow" do you eat like that (don't let the Camou get angry about this). I miss them a lot, Cristina, Rosario, Pinocchio, Ama, Bettina, Raúl, El Gordo, Marito, Mónica [family members and cousins of their girlfriend Rossina] to everyone. But if they gave me a choice, I would choose Blanca's meals and the glasses of milk from home.
It's incredible what you can value things in these cases. There is nothing like Montevideo, like home, like being able to see them all day, like being able to be with you Rossina every night.
Now they are here next to me: Daniel [Maspons], Diego [Storm], Arturito [Nogueira] and Álvaro [Mangino] and we were just commenting that it was very rare that the rescuers have not yet appeared, but it occurs to me that we are in a quite inaccessible place, which can only be seen by land and that as they did a few rather brave days (we had some small avalanches), they have been delayed. This and the faith in God that we now have is what keeps us calm.
We pray every night and morning, and every day one heads the prayers, commenting with his own words on the meaning of the prayer. It's a way to give each other faith and encouragement.
Every night one tells an anecdote of his and there are some very funny ones, such as in-laws and mothers-in-law, which I'm going to tell you someday. I hope it will be as soon as possible.
The incredible thing about all this is a friend I made here, the "Moncho" Sabella, we usually sleep together and hand in hand and we breathe constantly to warm us on cold nights. If it hadn't been for him, I think that on the first night I would have died, since the plane was undone it was very cold and this was the night that the largest group of people died.
I must highlight among them Pancho Abal, who died for covering up the sister of Nando, who I already told them, died today next to me tomorrow. Carlitos [Páez] gave him massages, but there was nothing to do anymore.
Carlitos left yesterday [October 20], with Roberto Canessa, Numa Turcatti and Fito Strauch, to climb the mountain where the plane fell, to see if they could find the queue and the batteries to be able to talk on the radio, since we are totally incommunicado. They couldn't get there since the weather changed a lot and the walk was very brave, since they didn't have any type of snow equipment; nevertheless, they proved to be one of the bravest guys left.
Carlitos is also the "picker" of the group, he is in charge of managing all the remedies; Roy is the cook, he is in charge of distributing the "succulent food" day by day, which he does very well, although sometimes it goes a little, but since we are among friends nothing happens. Gustavo Zerbino and Roberto Canessa are the doctors, with the collaboration of Diego Storm, at the moment they are behaving and there are several serious injuries who are having a much better time thanks to their help. As a veterinarian, I do not cooperate much in these cases.
Well, I'll leave them because it's getting done in the afternoon and there's a lot of work to do.
A big kiss for everyone and I will see you again if God wants, if not, the only thing I ask is that you have great courage and do not worry about me because I am sure that God will take me with him.
To you Rossina, I no longer know how to tell you that I love you and adore you and that I miss you in such a supernatural way that I would never have believed I could want it so intensely.
Gustavo Diego Nicolich Arocena.
(The letter continues half a page more, but it is in a very deteriorated state and contains whole lost sentences, which does not allow understanding.)
Segunda carta
Queridísima Rossina: 22/10/72
Te estoy escribiendo de adentro del avión (nuestro Petit Hotel por el momento), ya es de tardecita y empezó a hacer un poco de frío y a soplar viento, muy común suceda a esta hora.- El día de hoy fue bárbaro, un sol divino y mucho calor, me hacía recordar los días en la playa contigo, pero con la diferencia de ir al medio día a comer contigo a tu casa me tengo que quedar afuera del avión sin comida alguna.- Hoy aparte de todo fue un día un poco depresivo puesto que mucha gente se entró a desanimar (hoy hace 10 días que estamos aquí) pero a mí por suerte todavía no me tocó el desánimo, puesto que con sólo pensar en que te voy a volver a ver, me vienen fuerzas increíbles.-
Otra de las causas del desánimo general es que dentro de un rato se nos acaba la comida, nos quedan nada más que 2 latas de mariscos (chicas), 1 botella de vino blanco y un poco de granadina que indudablemente para 26 hombres (bueno también chicos que quieren ser hombres) no es nada.- Una cosa que te va a parecer increíble a mí también me parece; hoy empezamos a cortar a los muertos para comerlos, no tenemos otro remedio.- Yo por mi parte le pedí a Dios en todo lo posible que nunca llegara este día, pero llegó y tenemos que afrontarlo con valentía y con fé.- Fé porque llegué a la conclusión de que los cuerpos están ahí porque los puso Dios, y como lo único que interesa es el alma, no tengo por qué tener un gran remordimiento y si llegara el día y yo con mi cuerpo pudiera salvar a alguien, gustoso lo haría.-
No sé cómo estarán tú, ni papá ni mamá ni los chicos por ahí, pensar en que están sufriendo no saben cuánto me entristece, vivo pidiéndole a Dios que los tranquilice y les dé valor porque es esta la única manera de salir de esto que creo pronto tendrá un final feliz para todos.-
Cuando me veas te vas a asustar, estoy mugriento, barbudo, un poco flaco, con un tajo grande en la cabeza, otro en la frente que ya se me curó y uno chiquito que me hice hoy trabajando en la cabina del avión, además de pequeños tajos en las piernas y en el hombro, pero con todo estoy muy bien.-
Hoy pudimos recomponer una radio transistor que encontramos el otro día en el avión, Roy la arregló y mañana esperamos tener noticias por algún noticiario chileno o argentino del rescate.- Si lo hubieran suspendido, cosa que yo no creo y a esta altura me parecería increíble, dentro de tres o cuatro días cuando recobremos algo de fuerzas, un grupo creo que nos largamos a atravesar la parte de la Cordillera que nos queda que espero sea poca.-
Por lo que ves no tenemos la menor idea dónde estamos puesto que cuando volamos hacia Chile el piloto creyó haber pasado Curico y en Chile le informaron que descendiera, inmediatamente aminoró la marcha y en unos pocos segundos agarramos unos pozos de aire que nos hacían bajar 1000 a 2000 pies y cuando el mecánico (que está vivo con nosotros, le dio toda la potencia posible, ya era tarde).- El choque fue increíble, yo venía adelante con Diego al lado que venía contra la ventana y no me dió ni tiempo a asustarme porque en el momento que Diego me dijo que mirara por la ventana, la cola se enganchó en la montaña y volaron la alas en el momento.- El Avión enseguida se entró a deslizar por la montaña hacia al mismo tiempo que entraba nieve por los boquetes y nos iba congelando de a poco hasta que de pronto se detuvo.- Diego y Yo quedamos amarrados por los asientos boca abajo (puesto que en el ínterin el avión se inclinó).- Lo que nos pareció a la mayoría luego increíble fue que lo primero que hicimos fue preguntar por todos nosotros Carlitos, Gordo, Diego, Roy, Moncho, Gordo Echavarren es decir todos nosotros más 2 que ya habíamos salido juntos en Mendoza.- Tuvimos la suerte que Dios quiso que estuviéramos todos.- En seguida Roberto Canesa-Gustavo Zerbino-Daniel Maspons y Marcelo Perez,que fueron los que quedaron libres, enseguida empezaron a ayudar a todos.- Yo pude salir al rato y enseguida saqué a Diego y con Diego al Gordo Echavarren; al poco tiempo estábamos casi todos liberados.-
En seguida oscureció y fue la noche más larga fría y triste de mi vida, parecía las descripciones del infierno del Dante, eran unos gritos tras otros, un frío infernal que entraba por todos lados puesto que no pudimos tapar nada y algunos pasajeros que no los habíamos podido sacar totalmente de sus lugares, y tuvieron que dormir enganchados en sus lugares y lamentablemente a la mañana siguiente varios murieron.- Indudablemente nunca ninguno podrá volver a sufrir lo que sufrimos esa noche, pero por suerte ya pasó.- Yo probablemente la aguanté porque viví toda la noche pensando en ti y en los viejos y gracias a Moncho Sabella, un gran amigo que me hice en este viaje y que pronto lo vas a conocer, de no haber sido en parte por él me hubiera muerto de frío y de ataque de histerismo porque fue horrible.- Moncho es un gran tipo y tiene en común conmigo en que le gusta el Tambo y tiene uno y él y Coche Inciarte me envalaron para que me dedicara a eso y yo la idea que tengo ahora es volver a verte, casarme contigo lo más pronto posible e irnos a vivir a alguna chacrita apartada que estoy seguro voy a conseguir.-
Todo esto es muy lindo, pero tengo un poco de miedo de que si esto se prolonga mucho, cómo quedaré mentalmente, espero no me pase nada, pero si no me vas a tener que ayudar mucho.-
Rossi andá pidiéndole permiso ya a Bettina para venir este verano a La Paloma conmigo, pero no por una semana sino por todo el verano, porque después de esto yo no puedo ni tengo valor para estar ni un segundo lejos de ti.- En todo caso decile a Bettina que se venga con nosotros y si querés a Ana.- Yo también los extraño mucho. - Hoy de mañana me acordaba de los días en La Paloma en lo de Cecilia de Luisa, Patricia, René y de todos tus amigos, y pensando son la cosa más divina que conocí; también pensaba en cuando me enojaba contigo por “4B” y otras cosas y me parecía tan increíble poderme enojar contigo que desde aquí en los Andes te pido me lo perdones y nunca te acuerdes de cosas malas de mí.-Me acordaba de cuando fuimos al cine a ver “Amigos”, qué lindo si pudiéramos ser así.- Me acuerdo cuando me ayudaste a hacer la valija y cuando me ordenabas la ropa.- Hablando de esto decile a mamá que el botón del saco que me cosió se me salió pero que por suerte lo encontré, me acuerdo también de la ida de Juan y Mónica y Ale a Tom Tom.-
Pobre Ale decile que le perdí las camisas pero que le prometo le voy a llevar todas las que pueda.- También extraño las llamadas por teléfono que atendía para Raque y cuando me servía la comida cuando yo llegaba tarde, pensar todo lo que tengo y nunca lo llegué a valorar, es increíble tengo todo lo que quiero y con todo estoy inconforme.-
Por suerte el otro día me encontré una medalla en el avión, son 1000 pesos uruguayos y no tiene nada que ver con Dios ni con religión pero a mi me recuerda la que te regalé a ti y me hace sentir muy cerca tuyo y de Dios. —Hoy es domingo y ahora tenemos que resar una oración personal en voz alta c/u en vez de ir a misa.- Esto también me hace acordar a mamá cuando me dijo: “qué lástima que yo no iba a misa contigo todos los domingos”, pensar que yo no le hice caso y no sabés cuánto me arrepiento ahora.-
Recién se les ocurrió jugar a las películas, me parece increíble, como si estuviera contigo en lo de Brynard con Amalita y Pepe riéndonos y jorobando todos juntos; qué divino me acuerdo de Amalita cuando chillaba porque le robaba la comida; cuánto también no daría ahora por vasos de leche y los turrones.-
Todo todo es increíble cómo lo valoro, por ejemplo me acuerdo cuando Marito se reía porque yo comía cualquier cosa, no sabés lo que pagaríamos ahora por cualquier cosa de esas y no la comería como cualquier cosa sino como un manjar especial.-
Ahora estamos acostados, Roy –Carlitos y Diego enfrente el Gordo y Moncho a los costados, acabamos de comer un poco de marisco, una porción más chica que lo que podría caber en una tapa de whisky un poco de vino blanco mendocino, que lo servimos en las tapitas de los cargadores de gas que te había comprado para el yesquero.-Ah no sabés, estoy repleto, no doy más, quisiera saber quién se pueda dar estos placeres en el medio de la Cordillera!
Ahora dentro de un ratito va a oscurecer y yo Rossi voy a tratar de dormirme pensando en que estoy en tu casa contigo bien al lado tomando un cafecito con un puchito, no Rossi, qué lindo dentro de unos días podrá ser, bueno chau Rossi un beso grandote, mil besos hasta mañana.-
Gustavo.
Second letter
Dearest Rossina: 10/22/72
I'm writing to you from inside the plane (our Petit Hotel for the moment), it's already in the afternoon and it started to get a little cold and wind blowing, very common to happen at this time.- Today was barbaric, a divine sun and a lot of heat, it reminded me of the days at the beach with you, but with the difference of going to lunch with you at your house I have to stay outside the plane without any food.- Today apart from everything it was a slightly depressive day since many people got discouraged (today We've been here for 10 days) but luckily I still haven't got discouraged, since just thinking about what I'm going to see you again, I get incredible strength.-
Another cause of the general discouragement is that in a while we will run out of food, we have nothing more than 2 cans of seafood (girls), 1 bottle of white wine and a little grenadine that undoubtedly for 26 men (well also guys who want to be men) is nothing.- One thing that is going to you will seem incredible to me too it seems to me; today we start to cut the dead to eat them, we have no other remedy.- For my part I asked God in every possible that this day never came, but it arrived and we have to face it with courage and faith.- Faith because I came to the conclusion that the bodies are there because God put them, and since the only thing that interests is the soul, I don't have to have great remorse and if the day came and I with my body I could save someone, I would gladly do it.-
I don't know how you will be, neither dad nor mom nor the boys out there, thinking that they are suffering they don't know how sad it makes me, I live asking God to reassure them and give them courage because this is the only way to get out of this that I think will soon have a happy ending for everyone.-
When you see me you're going to get scared, I'm dirty, bearded, a little skinny, with a big cut on my head, another one on my forehead that has already been healed and a little one that I did today working in the cabin of the plane, in addition to small cuts in my legs and shoulder, but with everything I'm very well.-
Today we were able to recompose a transistor radio that we found the other day on the plane, Roy fixed it and tomorrow we hope to have news from some Chilean or Argentine newscast of the rescue.- If they had suspended it, which I do not believe and at this point it would seem incredible to me, in three or four days when we regain some strength, a group I think we will go to cross the part of the Cordillera that we have left that I hope is little.-
From what you see we have no idea where we are since when we flew to Chile the pilot thought he had passed Curico and in Chile they informed him to descend, he immediately slowed down and in a few seconds we grabbed some air wells that made us go down 1000 to 2000 feet and when the mechanic (who is alive with us, gave him all the possible power, it was already late).- The crash was incredible, I came forward with Diego next to the side who was coming against the window and he didn't even give me time to be scared because at the moment that Diego He told me to look out the window, the tail hooked on the mountain and the wings flew at the moment.- The Plane immediately went in to slide down the mountain towards the same time that snow entered through the holes and was freezing us little by little until it suddenly stopped.- Diego and I were tied by the seats upside down (since in the meantime the plane tilted).- What seemed to most of us then incredible was that the first thing we did was ask for all of us Carlitos, Gordo, Diego, Roy, Moncho, Gordovar Echaren that is to say all of us plus 2 who had already gone out together in Mendoza.- We were lucky that God wanted us all to be there.- Immediately Roberto Canesa-Gustavo Zerbino-Daniel Maspons and Marcelo Perez, who were the ones who were free, they immediately began to help everyone.- I was able to go out after a while and I immediately took Diego and Diego to the Gordo Echavarren; soon we were almost all freed.-
Immediately it darkened and it was the longest cold and saddest night of my life, it seemed like the descriptions of Dante's hell, they were some screams after another, a hellish cold that entered everywhere since we could not cover anything and some passengers who had not been able to take them totally out of their places, and they had to sleep hooked in their places and unfortunately the next morning several died.- Undoubtedly no one will ever be able to suffer again what we suffered that night, but luckily it already happened. - I probably endured it because I lived all night thinking about you and in the old ones and thanks to Moncho Sabella, a great friend that I made on this trip and that you will soon meet him, if it had not been partly for him I would have died of cold and an attack of hystericism because it was horrible.- Moncho is a great guy and he has in common with me that he likes the Tambo and he has one and he and Coche Inciarte they packed me so that I would dedicate myself to that and I have now the idea I have now is to see you again, marry you as soon as possible and go to live in some apart chacrita that I'm sure I'm going to get.-
All this is very nice, but I'm a little afraid that if this lasts a long time, how will I look mentally, I hope nothing happens to me, but if not you're going to have to help me a lot.-
Rossi is asking Bettina's permission to come this summer to La Paloma with me, but not for a week but for the whole summer, because after this I can't and I don't have the courage to be a second away from you. - In any case tell Bettina to come with us and if you want Ana. - I also miss them a lot. - Today tomorrow I remembered the days in La Paloma in what Cecilia de Luisa, Patricia, René and all your friends, and thinking they are the most divine thing I knew; I also thought when I got angry with you for "4B" and other things and it seemed so incredible to be able to get angry with you that from here in the Andes I ask you to forgive me and never remember bad things about me.-I remembered when we went to the movies to see "Friends", how nice if we could be like that.- I remember when you helped me make the suitcase and when you ordered my clothes.- Speaking of this, tell mom that the button on the sack that sewed me came out but that luckily I found it, I also remember Juan's way and Monica and Ale to Tom Tom.-
Poor Ale told him that I lost his shirts but I promise I will take him as many as I can.- I also miss the phone calls he answered for Raque and when he served me the food when I was late, think about everything I have and I never got to value it, it's incredible I have everything I want and with everything I'm dissatisfied.-
Luckily the other day I found a medal on the plane, it's 1000 Uruguayan pesos and it has nothing to do with God or religion but it reminds me of the one I gave you and it makes me feel very close to you and God. -Today is Sunday and now we have to say a personal prayer out loud instead of going to Mass.- This also reminds me of mom when she told me: "what a pity that I didn't go to Mass with you every Sunday", to think that I didn't listen to her and I didn't You know how much I regret it now.-
It just occurred to them to play the movies, I find it incredible, as if I were with you in Brynard with Amalita and Pepe laughing and humping all together; how divine I remember Amalita when she screamed because she stole her food; how much I would also not give now for glasses of milk and nougats.-
Everything is incredible how I value it, for example I remember when Marito laughed because I ate anything, you don't know what we would pay now for any of those things and I wouldn't eat it like anything but as a special delicacy.
Now we are lying down, Roy -Carlitos and Diego in front of the Gordo and Moncho on the sides, we just ate some seafood, a smaller portion than what could fit in a whiskey lid a little Mendoza white wine, which we serve on the lids of the gas chargers that I had bought for the yoer.-Ah you don't know, I'm full, I don't give more, I would like to know who can give these pleasures in the middle of the Cordillera!
Now in a little while it's going to get dark and I Rossi I'm going to try to fall asleep thinking that I'm at your house with you right next door having a coffee with a little puchito, not Rossi, how nice in a few days it can be, well bye Rossi a big kiss, a thousand kisses see you tomorrow.-
Gustavo.
submitted by Party_Check_7403 to SocietyOfTheSnow [link] [comments]


2024.05.28 08:13 ComprehensiveGene670 ¿Como hacen para soportar el: ¿por qué no me dejas? ¿?

Cómo se hace para soportar esas palabras y no morir en el intento…
¿Por qué no me dejas? ¿Entonces que haces conmigo?
En unas discusiones con mi pareja he escuchado esas oraciones y han sido el final de las discusiones por qué no puedo soportar eso. Una vez terminamos. Si claro, tienes razón ¿que hago contigo? Y tu… ¿que haces conmigo y no me dejabas y ya?
submitted by ComprehensiveGene670 to RedditPregunta [link] [comments]


2024.05.28 01:56 bluberry151 Ok so just out of curiosity. I’ve purchased a second cyberpunk porche and noticed that the backs are slightly different. Any opinions or info on this. My guess is one is from the Canadian market and the other is from the US market

Ok so just out of curiosity. I’ve purchased a second cyberpunk porche and noticed that the backs are slightly different. Any opinions or info on this. My guess is one is from the Canadian market and the other is from the US market submitted by bluberry151 to HotWheels [link] [comments]


2024.05.27 13:24 Hot-Philosophy-3198 loewe shirt

loewe shirt
the material is really strong and good, not include any polyester!! NOT true to size! this is M but Its S!!
submitted by Hot-Philosophy-3198 to WorldOfReps [link] [comments]


2024.05.27 13:20 Hot-Philosophy-3198 Loewe Embeoidered shirt

Loewe Embeoidered shirt
the material is really strong and not include polyester! not true to size! should buy bigger with one size, this is M but I think its S! link in comment
submitted by Hot-Philosophy-3198 to DHgateFINDS [link] [comments]


2024.05.27 04:34 enieto87 Me dicen circa el 2008... los tales Españoles... La tal viejona... la hermana... el otro puto... íbamos mi mama y yo en el carro...

"Muy muy poca gente acude a la iglesia católica, en Espana..." "Es mas casi nadie..."
Cuando me entero... lo de la pobre Jenny... yo no sabia ni tenia la menor la menor idea... que Bill Gates tenia hijos... ni me importa... No escucho de el desde que no tengo Windows... y cuando tenia Windows, la ultima ves supe, fue como por el ano 92... "Tu conoces a Vil Gay..." hahahahah te reías en el salon de clases...
"Tu eres un Vil Gay!!!" ahahahahahahahha
Una muchacha asi... pues por lógica tuvo una infancia bonita... entre todo bueno o malo... pero fue a Disney... sus papas le hacían pasteles de cumpleaños... me entienden...
Cuando observo, que ya la tenian dominada mentalmente... pidiendole que dinero para unos pollos... en Niza...
No me quiero ni imaginar... alguien como yo... como cualquier "Pirruris," dijeran... lleva su uniforme todos los días sin una sola mancha... impecable... peinadito... todo un putonononon... a la primera... "te destruyo..." y saco una escopeta... una culerada asi...
"Vamos a tomar el fin de semana una pata de elefante..." decían los pendejetes esos que me odian... "De Bacardi!" pensaba... "Yo tengo muchas bases de datos de tarjeta de crédito que hackear..." y muchos experimentos... quien podrá llegar a mi casa... nadie, a nada... sonaba el timbre... no preguntaba... Quien?, solo chaqueteaba la escopeta... abria... dijeran como las caricaturas, pasaba una rueda de bejuco del desierto... "Solo el maligno, va a tocar el timbre..." Una persona, bien bien no se si jodida, o bien cuerda...
Todas oraciones... "Oh jesus mio..." "El Credo..." "Ave Maria" "Salve" todas las estampas, las medallas... aguas benditas... todo... CONTRA SATANAS!! Si viene me lo chingo... y se cumplió...
Cuando me cuentan todo eso... primero pensé, pobrecillos alguna mamada les han de estar haciendo...
Ya cuando me entere, me dio mucha tristeza... "No pues solo puede darles mi cariño..." con cuidado... porque no se hasta donde estén afectados... me usen a mi para utilizarlos... se ve que me aprecian bastante... a lo mejor si de verdad apreciaban a Steven... por eso pasa eso...
Laurene me va a contar... Erin igual... "A lo mejor me llevo una sorpresa..." yo era una persona inteligente... pero por lógica, hay prioridades en la vida...
Pobre Bill... como me pedia que fuera a Cataluna... ahora pienso... "Si supiera bien... que culeros fueron..." te da mucho coraje, abusen de alguien que Steven le tenia tanta confianza... algo debe de haber ahi...
Pero bueno... yo era una persona de raciocinio... y "Solo tenia un corazón bueno" y si salen con una mamada... saco un canon... por lo mismo... ojalá eso ni pensar... antes Erin, ni los deja que ni se acerquen...
Cuando mande el recado Erin... "Ya estoy esperándote en Japón... saludos... ya supe lo suficiente..."
"LOS TRANCAZOS". que no van a haber muertitos... pura verga que no...
"La realidad de Troy... VIVE EN UNA GRANJA CON UNAS LINTERNAS DE PETROLEO" "Echale un CHINGADAZO del frasco de vidrio..." "todavía dice Starbucks..."
Saludos....
submitted by enieto87 to LasAventurasDeEnrique [link] [comments]


http://activeproperty.pl/